เพราะเราต่างกันดังนั้นการได้พบปะเพื่อนใหม่ๆจึงเรียกได้ว่าเป็นการเปิดใจยอมรับสิ่งต่าง ๆ ที่จะเข้ามาแต่ก็มีอยู่หลายครั้งที่เพื่อนใหม่หรือเรื่องราวใหม่ที่เข้ามานั้นต้องทำให้เราอึ้งไปเลย
พวกเราชอบการรวมตัวกันที่บ้าน แต่เมื่อเจอสิ่งเหล่านี้คุณอาจทนไม่ไหวที่จะแบ่งปันดังเช่นเรื่องราวต่อไปนี้
เรื่องแรกเบื้องหลังความสำเร็จ
ครั้งหนึ่งเมื่อฉันยังเรียนอยู่มีอาจารย์ท่านหนึ่งดูเป็นคนที่สมบูรณ์แบบมากมากทั้งเรื่องการสอนและการวางตัวตอนที่ท่านอยู่ที่วิทยาลัย เธอช่างเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมแถมยังมีการแต่งตัวที่เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบอยู่เสมอ ซึ่งเราได้เรียนรู้หลายสิ่งหลายอย่างจากเธอและเราก็คิดว่ามันจะใช้ได้มันจนถึงตอนที่เราทำงาน แต่มีครั้งหนึ่งอาจารย์ให้เราไปช่วยงานบางอย่างที่อพาร์ทเมนต์ของเธอ ซึ่งเราก็คิดว่าไม่น่าจะเป็นอะไร แต่พอไปถึงเรากลับพบว่าเสื้อผ้าของเธอกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ ประตูตู้เสื้อผ้าของเธอเปิดกว้าง และแมวอ้วนของเธอก็กลิ้งไปทั่วบนกองเสื้อผ้าที่ใส่แล้วของเธอ ทันทีที่เราเห็นเราตกใจนิดหน่อยแล้วอาจารย์ก็พูดขำขำขึ้นมาว่า “เบื้องหลังความสำเร็จที่งดงามยอมมีขวากหนามและทางลูกรังเสมอ” เรามาช่วยกันทำความสะอาดห้องกันเถอะ
© savagemd / reddit
เรื่องที่สองไม่ทานกาแฟ
ครั้งหนึ่งเราชวนสามีไปเยี่ยมเพื่อนบ้านที่ย้ายมาใหม่ซึ่งแถวบ้านของเรานั้นเป็นชุมชนเล็ก ๆ ที่พอมีใครย้ายเข้ามาเราก็จะเอาขนมหรือของขวัญเล็กๆน้อยๆ ไปให้ ซึ้งเมื่อไปถึงเราก็พบว่ามีเพื่อนบ้านอีกคู่หนึ่งกำลังขอตัวลากลับพอดี และเมื่อเราเข้าไปบอกเพื่อนบ้านใหม่ว่าเรามาเยี่ยมทำความรู้จักตามประสาเพื่อนบ้าน เค้าก็เชิญเราเข้าไปนั่งรอและนำกาแฟมาเสริฟเราแทบจะทันที แต่เมื่อเราลองสังเกตุดูก็พบว่าขอบแก้วกาแฟมีรอยคราบอยู่เล็กน้อย ซึ่งเราก็สะกิดสามีว่าอย่าเพิ่งทานและบอกเพื่อนใหม่ของเราไปว่าเราสองคนไม่ทานกาแฟ แล้วหลังจากพูดคุยเล็กน้อยเราก็ขอตัวกลับเพราะมีคนอื่นมาเยี่ยมอีกหลายคน ซึ่งตอนเดินออกมาแล้วพอเรามองรอดหน้าต่างไปที่ห้องครัวก็เห็นว่าพวกเค้าแค่เอาแก้วกาแฟของพวกเรามาเททิ้งแล้วล้างน้ำแบบผ่าน ๆ เท่านั้นก่อนจะชงกาแฟแก้วใหม่ให้แขกที่เข้ามา เรามองหน้าสามีแล้วพูดกันว่าดีจริง ๆ ที่เราไม่ทานกาแฟแก้วนั้น
เรื่องที่สามอาหารที่ทำมือของแท้
ครั้งหนึ่งฉันไปเยี่ยมญาติของเพื่อนตอนอาหารเย็น ซึ่งพวกเขากำลังจัดโต๊ะและเตรียมอาหารกันอยู่เราจึงไปที่ห้องครัวเพื่อช่วยทำอาหาร ซึ่งเราไม่ควรทำเช่นนั้นเลยเพราะว่ามันทำให้ความอยากอาหารของเราแทบจะหายทันที เมื่อพวกลวกเกี้ยวในหม้อและเขาก็เทเกี๊ยวที่ปรุงสุกแล้วลงชามจากนั้นก็หยิบเกี๊ยวออกมาใส่จานที่ละจานด้วยมือเปล่า พอเห็นแบบนั้นเราก็อึ้งไปนิดหน่อยและมื้อนั้นเราก็แทบไม่ทานอะไรเลยนอกจากน้ำดื่ม
เรื่องที่สี่ที่มาของการมีวิทยุเยอะๆ
แฟนของเราเคยบอกว่าคุณพ่อของเค้าหรือพ่อตาของเรานั้นเอง ของชอบและสะสมเครื่องรับวิทยุไว้เป็นจำนวนมากซึ่งตอนแรกเราก็คิดว่าคงไม่เท่าไหร่แต่วันหนึ่งเราต้องเยี่ยมท่าที่บ้านก็พบว่ามันมีเครื่องรับวิทยุหลายขนาด หลายรุ่น และหลากหลายยี่ห้อและทุกอันที่วางเรียงรายอยู่ยังสามารถเปิดใช้งานได้ดีอีกทัั้งมันยังเรายังสามารถพบเครื่องเหล่านี้ได้ในทุกห้อง ซึ่งในครัวมี 19 ตัว และเครื่องรับวิทยุเครื่องหนึ่งก็เปิดอยู่ เราเลยถามเล่น ๆ ว่าเดียวนี้ยังมีใครใช้เครื่องพวกนี้คุยกันอยู่อีกบ้าง คุณพ่อตาก็บอกว่าด้วยหลักการณ์แล้วมีน้อยมากแต่หลังจากที่ท่านเพิ่มอุปกรณ์บ้างอย่างเข้าไปตอนนี้มันก็สามารถรับสัญญาณบ้างอย่าง ตัวอย่างเช่นการสนทนนใกล้จากเพื่อนบ้านได้และถ้าเสียงภายนอกไม่ดังมากจนเกินไปเครื่องที่อยู่หน้าบ้านก็สามารถขยายเสียงให้ดังขึ้นได้ ทำให้ได้ยินได้เสียงจากที่ไกลๆ ได้ด้วย
© Dingus.cats / pikabu
เรื่องที่ห้าเอาอาหารไปเองดีกว่า
ป้าของฉันอาศัยอยู่คนเดียวและเธอขี้เหนียวเล็กน้อยถึงปานกลาง ซึ่งเราแทบไม่ค่อยเห็นเธอใช้อะไรเลยไม่ใช่ว่าเธอแก่แล้วหรือไม่ค่อยมีหรอกนะแต่เธอก็เป็นแบบนั้นมาตลอด เธอมักจะชวนแม่ และลูกสาวของเราไปที่บ้านให้ช่วยทำงานบ้าน และก็ทำแค่ซุป และขนมปังที่ไม่มีอย่างอื่นเลย ตอนแรกแรกมันก็ไม่ได้เป็นเรื่องอะไรมากแต่พอเริ่มเรียกไปทุกเดือนแม่และพวกเราก็เริ่มคิดได้ว่าจะต้องหาอย่างอื่นเพื่อปเป็นการบอกปัดไปจะดีว่า ครั้งล่าสุดที่ป้าเรียกพวกเราไปแทนที่เราจะไปมือเปล่าพวกเราเลยทำอาหารไปด้วยและบอกว่าเราต้องรีบไปทำธุระที่อื่น ๆ ต่อเลยเอาแค่อาหารมาส่งแล้วรีบจากมาแทนซึ่งแทนที่เราจะต้องทำความสะอาดบ้านแล้วทานแต่ซุปเปล่าๆ เราก็เลยเอาหารไปให้แล้วไม่ต้องทำความสะอาดแทนซึ่งป้าก็น่าจะไม่บ่นอะไรแถมยังชอบใจที่ได้ทานอาหารดีดีอีกด้วย
เรืองที่หกลืมเพื่อน
มีเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งชวนเราไปบ้านของเธอ แต่เธออยู่ห่างจากเราประมาณ 100 ไมล์ ซึ่งเราก็คิดว่าการได้นั่งรถออกไปเที่ยวในที่ที่ไม่รู้จักบ้างก็น่าจะดีเราก็เลยซื้อของกินอร่อย ๆ แล้วนั่งรถบัสเดินทางไป วันนั้นเราออกจากบ้านตอนบ่าย และไปถึงที่นั่นประมาณ 22.00 น. พอไปถึงเราโทรหาเธอ แต่เธอกลับไม่มารับสาย ตอนแรกเราตกใจมากเพราะเราอยู่ในเมืองที่ไม่มีใครรู้จัก และไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน สัก 15 นาทีต่อมาเมื่อเพื่อนของเราโทรกลับมาหาและพยายามขอโทษเรา เพราะปรากฎว่าแฟนของเธอเดินทางมาก่อนเวลาที่เราไปถึงไม่นาน ดังนั้นเพื่อนของเราเลยไม่สามารถมาหาเราได้ สุดท้ายแล้วเราจึงต้องมองหาที่พักใกล้แถวนั้น ซึ่งตอนนี้เรากำลังนั่งอยู่ในห้องพักในโรงแรมโดยใช้ของทุกอย่างที่เรานำมา เรื่องนี้บอกให้เรารู้ว่าเพื่อนจะลืมเราเมื่อไหร่ก็ได้ถ้ามีแฟน
แล้วเพื่อนเพื่อนละคุณได้เคยเจอเรื่องราวอึ้ง ๆ แบบนี้บ้างหรือเปล่าแล้วมีเรื่องไหนที่คล้าย ๆ กับเรื่องที่เราเล่ามาหรือเปล่าถ้ามีก็สาารถแบ่งปันเรื่องราวเหล่านั้นให้เราได้อ่านกันในเพจของเราด้วยนะ
ขอบคุณเรื่องราวดีๆจาก brightside — เรียบเรียงโดย เพลินเพลิน
