ต้องยอมรับว่าในทุกวันนี้พวกเราอยู่กันได้ด้วยความเป็นอยู่ที่หลากหลายนั้นก็เพราะว่าฐานะของเรานั้นแตกต่างกันไปจึงไม่แปลกใจเลยที่ของบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในมือคนที่มีฐานะดีกว่าอาจจะถูกมองว่าเป็นสิ่งเล็กน้อยแต่พอลองให้มีสิ่งเดียวกันนี้กับคนอื่นๆที่มีฐานะถัดๆมาคุณค่าของสิ่งนั้นกลับเพิ่มขึ้นอย่างมากมาย ที่เป็นแบบนั้นก็เพราะว่าสิ่งที่เรามีนั้นมันไม่เท่ากันนั้นเองสำหรับคนที่มีสิ่งของมากมายจะมองหาหรือต้องการอะไรก็เพียงแค่คิดหรือคลิกผ่านโทรศัพท์มือถือ แต่กับคนอีกจำนวนมากที่ต้องทำทุกอย่างเพื่อให้สามารถอิ่มท้องไปได้อีกสักวันมันก็เป็นเรื่องยากแล้ว
วันนี้พวกเราเพลินเพลินได้ไปอ่านเรื่องราวต่างๆ ของเพื่อนเพื่อนที่ได้ส่งต่อกันหรือบางครั้งก็บอกเล่าผ่านเพื่อนฝูงต่อต่อกันมาซึ่งเมื่อเราได้ฟังแล้วก็ทำให้ได้คิดอะไรอีกหลายหลายอย่างมีทั้งเรื่องที่สอนตัวเองได้และมีทั้งเรื่องที่เราฟังแล้วทำให้เราฉุกคิดได้ซึ่งเราก็อยากให้เพื่อนพื่อนคนอื่นๆของเราได้อ่านเรื่องราวดีดีเหล่านี้ด้วย
วันหยุดคือของขวัญที่ดีที่สุด
ฟังดูแล้วก็อาจจะรู้สึกแปลกๆกับคำตอบของเพื่อนคนหนึ่งในชั้นของเรา เมื่อคุณครูที่โรงเรียนถามเพื่อนนักเรียนคนหนึ่งในชั้นว่าของขวัญที่อยากได้มากที่สุดคืออะไร เพราะคำตอบที่เราได้ยินก็คือ “วันหยุด” เรางงเล็กน้อยเพราะตอนนี้เราเป็นนักเรียนอยู่แล้วเราก็มาโรงเรียนแค่วันจันทร์ถึงวันศุกร์ซึ่งนั้นก็คือวันเสาร์อาทิตย์ก็ควรจะเป็นวันหยุดที่เพื่อนคนนี้หมายถึงนะสิ แต่พอคุณครูถามเพิ่มไปว่าให้บอกรายละเอียดเพิ่มเติมของเจ้าวันหยุดที่อยากได้ให้ฟังหน่อยพวกเราก็ต้องแอบน้ำตาซึมกันเลย เธอเล่าว่าเพราะในทุกวันนี้ถึงแม้ว่าจะได้อยู่กันพร้อมหน้าพ่อแม่ลูกก็ตามแต่ในทุกวันแม่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมอาหารและดูแลเธอก่อนที่พ่อจะตื่นตามมาซึ่งก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยเพราะพวกเราต้องรีบทำทุกอย่างเพื่อออกไปแต่เช้าเพื่อขึ้นรถสาธารณะพ่อและแม่จะได้เดินทางไปทำงานได้ทันและเธอก็จะต้องเดินทางมาโรงเรียนคนเดียวและเมื่อกลับไปถึงบ้านพ่อกับแม่ก็ยังไม่กลับเพราะกว่าจะเลิกงานและมาถึงบ้านมันก็จะดึกมากแล้ว ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้แม้จะเป็นวันหยุดไหนไหนพ่อและแม่ของเธอก็ต้องออกไปทำงานซึ่งเธอเห็นภาพแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้และจนถึงตอนนี้ก็ยังคงเป็นแบบนั้นอยู่ แต่สิ่งที่เธอต้องการนั้นไม่ใช่เวลาเพื่อได้อยู่กับพ่อแม่แต่เธอบอกว่าเธออยากได้วันหยุดเพื่อที่จะให้พ่อและแม่ได้นั่งพักและเธอจะได้ค่อยทำอาหารให้ท่านได้ทานอย่างสบายใจบ้างวันหยุดของเธอไม่ได้เป็นวันที่เธอได้พักแต่เป็นวันที่เธอขอให้คนสำคัญของเธอทั้งคู่ได้พักบ้างต่างหาก
หนังสือที่ดี
เรามีเพื่อนคนหนึ่งทำงานเป็นบรรณารักษ์ในห้องสมุดท้องถิ่นของที่เราอยู่ ครั้งแรกที่เราได้ไปเยี่ยมบ้านของเธอคือตอนที่เราอาสาไปส่งเธอหลังจากที่พวกเราไปงานเลี้ยงรุ่นเพื่อย้อนรำลึกถึงความหลังกัน ซึ่งพอไปถึงเธอก็ชวนเราเข้าไปนั่งดื่มชาสักเล็กน้อยก่อนกลับตามมารยาท ห้องของเธอไม่ได้ใหญ่โตแต่ก็ตกแต่งได้สวยงาม เหมาะกับการพักอาศัยมากมากเมื่อนั่งคุยอยู่ในห้องได้สักพักเราก็ไปสะดุดเข้ากับเจ้าชุดหนังสือนิทานเด็กทีถูกจัดวางและถูกห่อเคลือบอย่างดี ซึ่งพอถามว่าทำไม่เจ้าหนังสือนิทานนี้ถึงถูกเก็บรักษาไว้อย่างดีขนาดนี้ เราก็ได้คำตอบที่ฟังแล้วชื่นใจมากมากเพราะเธอเล่าว่า นี้คือชุดหนังสือที่แม่ของเธอซื้อให้ซึ่งตอนแรกเราฟังแล้วก็ธรรมดาแต่พอเธอบอกต่อไปว่าเจ้าหนังสือชุดนี้คือเงินออมที่แม่ของเธอค่อยๆใช้เวลาถึงสองปี กว่าที่จะเก็บได้ครบและนั้นคือหนังสือที่ช่วยเติมเต็มความฝันเล็กๆของด็กน้อยให้รักการอ่านและทำให้เธอสนใจในหนังสือจนได้มาทำงานเป็นบรรณารักษ์ในทุกวันนี้ ทุกครั้งที่เธอเจอเรื่องหนักๆการได้มองหนังสือเหล่านี้ทำให้เธอคิดถึงวันเวลาที่แม่ทำงานหนักเพื่อเก็บออมให้ได้หนังสือนี้มา มันทำให้เธอรู้สึกมีแรงที่จะลุกขึ้นเดินต่อไปได้นั้นเอง เป็นหนังสือที่ดีจริงๆเลยว่าไหม
ช็อคโกแลตช่วยได้
เราจะมีช็อคโกแลตติดครัวไว้เสมอ มันไม่ได้เป็นอาหารหรือขนมโปรดของเราหรอกนะแต่เพราะว่า ในตอนที่เรายังเด็กที่บ้านของเราไม่ค่อยจะมีฐานะสักเท่าไหร่ดังนั้นการที่เราจะได้ทานขนมหวานอย่างช็อคโกแลตมันเลยเป็นเรื่องยากพอสมควร แต่ทุกครั้งที่เรามีปัญหาหรือมีเรื่องกลุ้มใจพ่อของเราก็มักจะเข้ามาหาและมีเจ้าช็อคโกแลตเล็กๆติดมือด้วยเสมอพร้อมกับบอกเราว่า เวลาได้ทานช็อคโกแลตมันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น (พ่อคงไปฟังหรือไม่อ่านมาจากที่ไหนสักแห่งแหละว่าทานช็อคโกแลตแล้วจะรู้สึกดี) แต่มันก็ได้ผลนะเพราะเราก็จะได้พูดคุยกับพ่อให้เรื่องที่เราคิดอยู่ จนถึงตอนนี้พ่อจากเราไปแล้วแต่เราก็ยังคิดถึงเค้าเสมอทุกครั้งที่ได้เห็นหรือได้กินช็อคโกแลตไม่ว่าที่ไหนก็ตามและเราอยากบอกกับพ่อว่า ช็อคโกแลตไม่ได้ทำให้เรารู้สึกอะไรหรอกแต่เป็นพ่อที่ค่อยห่วงใยเราต่างหากที่ทำให้เรารู้สึกดี
เสื้อใหม่ของเรา
ภรรยาของเราจะบอกกับเราทุกครั้งให้หยุดเลือกชุดใหม่ๆทุกครั้งที่เห็นเราหยิบเสื้อผ้าที่ยังดูไม่เก่าเลยใส่กล่องไปบริจาคทุกๆปี โดยที่เราบอกแต่เพียงว่าเราอยากจะเปลี่ยนชุดใหม่เท่านั้น ซึ่งคำตอบจริงๆมันยังคงเป็นความลับที่เราไม่ได้บอกใคร อันที่จริงแล้วก่อนที่เราจะได้ทำงานและมีฐานะแบบทุกวันนี้ตอนเด็กๆทางบ้านของเราฐานะอ่อนแอมากมากถึงขนาดที่ว่าเสื้อผ้าที่มีและสิ่งของต่าง ๆ นั้นแทบจะมาจากการบริจาคหรือไม่ก็เป็นของใช้แล้วมือที่สองหรือมือที่สามด้วยซ้ำ ซึ่งเรายังจำได้ดีว่าเวลาที่เราได้รับเสื้อผ้าเก่าของคนอื่นๆ (มาเป็นเสื้อใหม่ของเรา) บางตัวก็อาจจะมีขาดบ้างแต่ถ้าวันไหนที่เราได้ชุดที่ยังดูดีอยู่นั้นมันช่างเป็นความรู้สึกดีจริงๆ (เหมือนเจอสมบัติเลยก็ว่าได้) เพราะสำหรับคนที่มีมันไม่รู้หรอกแต่สำหรับคนที่ขาดนะมันช่างมีคุณค่ามากมากเลย ดังนั้นวันนี้ตอนนี้ที่เรามีโอกาสที่ดีขึ้นการได้ส่งต่อเสื้อผ้าที่ยังดูดีอยู่ไปให้กับคนที่ต้องการบ้างอย่างน้อยที่สุดเสื้อเก่าของเราก็ยังเป็นเสื้อใหม่ของอีกหลายหลายคนและมันก็คงสร้างความสุขได้ทั้งกับเราและคนที่ได้รับแหละ
ชุดที่เราต้องการ
สามีฉันหัวเราะทุกครั้งที่ฉันเข้าร้านชุดชั้นใน จริงๆแล้วฉันไม่อยากเล่าเรื่องราวในอดีตที่แสนยากลำบากเพราะฐานะทางบ้านเรียกได้ว่าแย่ ตอนนั้นฉันไม่สนใจว่าอาหารจะอร่อยหรือไม่อร่อย หรือต้องใส่เสื้อผ้าปะแล้วปะอีก ในความจริงฉันต้องใส่ชุดชั้นในซ้ำๆกันเป็นพันครั้งมันยืดแล้วยืดอีกปะแล้วปะอีก พวกมันความทรงจำที่ฉันอยากจะลืม จนถึงวันนี้ฉันมีมันจนล้นตู้ และที่จะจ่ายแพงๆ เพื่อให้แน่ใจว่าฉันได้ใส่ชุดที่ดี เพราะนั้นทำให้เราลืมเด็กผู้หญิงคนนั้นที่เคยร้องไห้
เติมเต็ม
ภรรยาของเรามักจะบ่นเราทุกครั้งที่ไปทานอาหารนอกบ้านด้วยเรื่องของการเลือกร้านอาหารนั้นเอง เพราะในทุกครั้งที่เราเป็นคนเลือกเราจะเลือกร้านอาหารที่มีบริการห่ออาหารกลับบ้านให้ด้วย (ถ้าอาหารนั้นดูเยอะมากกว่าที่เราจะทานไหวเราจะแบ่งอาหารก่อนจะเริ่มทานเพื่อใส่กล่องและนำมันไปส่งต่อให้กับคนไร้บ้านแถวๆนั้น) และจะไม่เลือกร้านอาหารประเภทบุฟเฟ่ต์ อีกทั้งเรายังบริจาคและจะออกไปทำหน้าที่อาสาช่วยทำอาหารเพื่อแจกอาหารแก่คนไร้บ้านเสมอๆ ซึ่งเราไม่เคยบอกเธอเลยว่าทำไมถึงทำแบบนั้น อันที่จริงแล้วตอนนี้เรามีฐานะมากพอที่จะทานอาหารอะไรเมื่อไหร่หรือเดินทางไปที่ไหนก็ได้แต่เราก็ยังคงใส่ใจกับเรืองเล็กๆน้อยๆอย่างการทานอาหารหมดหรือสั่งมาแต่พอดีนั้นเพราะว่า ตอนที่เราเป็นเด็กเราแทบจะเรียกได้ว่ามีน้อยครั้งมากมากที่ได้ทานอาหารจนอิ่มเพราะด้วยความที่เรามีพี่น้องหลายคนและพ่อคือคนเดียวที่ทำงานในตอนนั้น ซึ่งมันก็ทำให้พวกเราต้องอยู่ด้วยการแบ่งปันอาหารและทุกอย่างเท่าที่มีและนั้นเองที่ทำให้เรารู้ดีกว่าความหิวมันเป็นยังไงดังนั้นการที่เราได้ทานพออิ่มและได้แบ่งปันสิ่งที่เรามีกับผู้อื่นบ้างมันก็คือการเติมเต็มความรู้สึกข้างในของเราแล้วและมันก็ดีกว่าการเติมเต็มด้วยการกินอาหารเยอะๆแน่นอน
เรียบเรียงโดย เพลินเพลิน
